ղջումը
աշխարհում ամենաանօգուտ բանն է:Մարդ ոչինչ չի կարող վերադարձնել, դա
անհնար է:Ոչինչ առհասարակ հնարավոր չէ շտկել:Այլապես մենք բոլորս սրբեր
կլինեինք: Կյանքը նկատի չի ունեցել մեզ կատարյալ դարդձնել:Ով կատարյալ է,
նա պատկանում է թանգարանին:
Այն, ինչ մարդ փողով կարող է գլուխ բերել, շատ էժան է:
Մարդ ինքը չի էլ պատկերացնում, թե ինչքան շատ բան կարող է մոռանալ: Դա և’ մեծ բարիք է, և’ սոսկալի չարիք…
Տարօրինակ է, թե կինը որքան սքանչելի կարող է մնալ նույնիսկ իր ստորությունների մեջ:
Մարդ պետք է ծաղիկը սիրի, բայց ավելորդ նրբախնդրություններ չպետք է ցուցաբերի ծաղկի նկատմամբ…
Կնոջը կամ պետք է աստվածացնել, կամ թողնել հեռանալ: Միջին դրություն գոյություն չունի:
Աշխարհի դժբախտությունը հենց նրա մեջ է, որ մենք չենք զգում մեր գործողությունենրի հետևանքները…
Միշտ իրավացին նա է, ով առաջինն է հարված հասցնում:
Ինչ կարող է մարդը մյուսին տալ, բացի մի քիչ ջերմությունից… Եվ ինչը կարող է դրանից ավելի լինել…
Մարդը ծերանում է միայն այն ժամանակ, երբ ոչինչ այլևս չի զգում…
Կնոջը կորցնելու ամենահեշտ ճանապարհը այն է, որբ մարդ նրան վարժեցնում է մի կյանքի, որը հետագայում ինքն ապահովել չի կարող:
Գիշերը ժամանակը կանգ է առնում: Միայն ժամացույցներն են, որ կանգ չեն առնում…
- Չե՞ս ուզում քնել:
– Ոչ: Ժամանակն ափսոս է: Մարդ կյանքից շատ բան է բաց թողնում քնելու հետևանքով…
Եվ ինչ էլ որ պատահել է կարևորություն մի տվեք: Կյանքում քիչ բան կա, որ իր կարևորությունը երկար է պահում:
Բաժանվելիս մարդ միշտ ծանր զգացմունքներ է ունենում, անգամ եթե հուսահատությունից է բաժանվում…
Միշտ գտնվում է մի վարագույր, որի հետևում մարդիկ թաքնվում են…
- Դու ուժեղ ես, դու ոչինչից չես վախենում:
– Ես ԱՅԼԵՎՍ ոչինչից չեմ վախենում, դա նույն բանը չէ:
Երջանկությունը մեր շուրջը թափված է, պետք է միայն կռանալ և վերցնել:
Առանց սիրո մարդը ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ արձակուրդում գտնվող դիակ, մի քանի տարեթիվ, պատահական անուն…
Մենք ամեն ինչից կտրված ենք, մեր ունեցածը միայն մեր սրտերն են:
Միշտ մանրուքներն են, որ բացատրում են ամեն ինչ… մեծ արարքները ոչինչ չեն բացատրում…
Հակադրվելը վկայում է հոգու սահմանափակության մասին:
Դու եկար ինձ մոտ, բայց չվերադարձար…
- Մի շաբաթը այնքան էլ երկար չէ:
-
Եթե մարդ իսկապես դժբախտ է, շաբաթը մի ամբողջ հավիտենականություն է: Ես իմ
ամբողջ էությամբ և կատարելապես այնպես էի դժբախտ, որ մի շաբաթվա ընթացքում
վիշտս սպառվեց: Դժբախտ էին իմ մազերը, իմ մաշկը, իմ մահճականլը, նույնիսկ
իմ զգեստները: Ես դժբախտության այնպիսի կատարյալ մարմնացու էի, որ
աշխարհում ոչինչ այլևս գոյություն չուներ: Իսկ երբ ոչինչ գոյություն չի
ունենում, դժբախտությունը դադարում է դժբախտություն լինելուց: Քանի որ
ոչինչ չկա, որի հետ մարդ կարողանա համեմատել այդ դժբախտությունը: Այն
ժամանակ մնում է լոկ դատարկ մի ամայություն: Հետո այդ ամենը անցնում է, և
մարդ նորից սկսում է կամաց-կամաց վերակենդանանալ…
- Բայց նա էլ չէր հասկանում, որ իրեն էլ չեմ սիրում:
– Դա ոչ-ոք երբեք չի հասկանում…
Երջանկությունը մարդ ձեռք է բերում հաճախ ավելի հեշտ, քան կարծում է:
Միայն հասարակ բաներն են, որ երբեք չեն հիասթափեցնում:
Սիրել նշանակում է ցանկանալ ինչ որ մեկի հետ ծերանալ:
Մենք բոլորս էլ անհայտ քամու բերանն ընկած կայծեր ենք:
 Անդորր,
բուխարու կրակ, գրքեր, խաղաղություն… առաջ այդ ամենը դիտվում էր որպես
քաղքենիություն: Իսկ հիմա դա երազանք է` կորուսյալ դրախտի մասին:
Սովորույթը բազմաթիվ անուններ ունի, սերը այդ անուններից մեկն է:
Մարդն ազատ է զգում իրեն միայն այն ժամանակ, երբ այլևս չկա այն, ինչի համար ինքն ապրում էր
Առհասարակ մարդ ոչինչ էլ չգիտե: Ոչինչ միևնույն ձևով չի լինում: Ամեն ինչ միշտ փոփոխվում է:
Նա այքան սքանչելի էր, որքան սքանչելի կարող էր լիներ կինը, որը քեզ չի սիրում:
Եթե մտադրվել ես որևէ բան անել, երբեք մի հարցնի հետևանքների մասին: Այլապես ուզածդ երբեք չես անի:
- Երջանկություն… որտեղի՞ց է սա սկսվում և որտե՞ղ է վերջանում:
- Երջանկությունը քեզանով սկսվում է և քեզանով վերջանում: Դա շատ հասկանալի բան է:
Ինչ մարդ մոռանում է, հետագայում դրա կարիքը զգում է ամբողջ կյանքում:
Օգնիր եթե կարող ես… արա այն ամենը ինչ հնարավոր է… իսկ երբ զգում ես, որ ոչինչ անել չես կարող` մոռացիր:
Ամենամեծ ու անհավատալի արկածը մեր օրերում` խաղաղ ու պարզ ապրելն է:
Մարդ կարող է նաև իրականությամբ խաբել իրեն, դա ավելի վտանգավոր է…
Երբ մարդ մեռնում է, մի տեսակ կարևոր է դառնում, իսկ երբ կենդանի է, ոչ ոք նրանով չի հետաքրքրվում…
Մարդը մեծ է իր մտահաղացումերով , սակայն թույլ է դրանք իրականացնելու մեջ: Դրանում է մեր և’ դժբախտությունը, և’ հմայքը:
Ոչ մի տեղ մարդու ոչինչ չի սպասում: Մարդ պետք է ինքը իր հետ ամեն ինչ բերի:
Մարդ կարող է վիրավորանքից պաշտպանվել, բայց կարեկցանքից հնարավոր չէ պաշտպանվել:
Գրքերը
գնալով ավելի ու ավելի մեծ նշանակություն էին ձեռք բերում նրա համար: Ճիշտ
է, ամեն ինչի չէր, որ նրանք փոխարինում էին, բայց կար իր մեջ գտնվող մի
ոլորտ, որտեղ բացի գրքերից, ուրիշ ոչինչ թափանցել չէր կարող:
Մոռանալ:
Մի տես թե ինչ խոսք է: Ո՞վ կարող է ապրել առանց մոռացության: Սակայն ո՞վ
կարող է մոռանալ այն ամենը, ինչ ինքը չի ուզում հիշել:
Լռության մեջ մարդ կտոր-կտոր է լինում, ինչպես անօդ տարածության մեջ:
Մարդը երբեք չի կարող կոփվել. նա կարող է շատ բաների միայն ընտելանալ…
Հանդուրժողականությունը կասկածի դուստրն է:
Նույնիսկ ամենածանր րոպեներին էլ մարդ պետք է մի քիչ հարմարավեության մասին մտածի:
Եվ ինչ էլ որ պատահել է կարևորություն մի տվեք: Կյանքում քիչ բան կա, որ իր կարևորությունը երկար է պահում:
Դա մի սովորական ու էժան գիշերային հիասթափություն է, խավարի հետ գալիս է և նրա հետ էլ անհետանում:
Այնքան հաճախ է ճշմարտությունը անճիշտ թվում…
Դու
ինձ հետ չես մնա: Չի կարելի բանտարկել քամուն… իսկ եթե դա նույնիսկ արվի
էլ բանտարիկված քամին կդառնա ծանր դժվար շնչելի օդ: Դու ծնված չես
մեկնումեկին սիրելու համար:
Սերը ոչ չափ է ճանաչում և ոչ էլ գին…
Երբ մարդ կյանքում գրեթե ոչինչ չի ունենում, ամեն չնչին բանին սկսում է մեծ կարևորություն տալ:
Երբեմն սերը նույնպես ուրախություն չի բերում…
Խանդում են նաև օդին, որն ուրիշն է շնչում…
Սերը լճակի հայելի չէ, որի մեջ մարդ կարող է միշտ իր արտացոլանքը տեսնել:
- Ես քեզ սիրում եմ:
- Չէ որ դու ինձ գրեթե չգիտես:
- Դա ի՞նչ կապ ունի սիրո հետ:
-Շատ կապ ունի: Սիրել նշանակում է ցանկանալ ինչ-որ մեկի հետ ծերանալ:
- Դրա մասին ես ոչինչ չգիտեմ: Իսկ երբ ինչ-որ մեկը կա, առանց որի մարդ չի կարող ապրել, դա արդեն ես գիտեմ…
Մարդը հակված է վստահել նրան, ում չի ճանաչում, դա նրա անբաժանելի հատկություններից մեկն է:
Սերը մարդ չպետք է կեղտոտի բարեկամությամբ: Վերջը վերջ է:
| 
